Страницы: << Prev 1 2 3 4 5  ...... 66 67 68  ...... 104 105 106 107 Next>>

Автор	Сообщение
Igar.	Добавлено: 07-08-2010 00:38
	На театральном приграничье. Грядет юбилей Миноблдрамтеатра. Молодечно Цитировать
neil	Добавлено: 07-08-2010 10:54
	Начинает казаться, что все жители Германии только и делают, что гоняются за билетами на какие-нибудь редкостные постановки. *** *** "Однажды ГПУ пришло к Эзопу И хвать его за ... . Смысл этой басни ясен: Не надо басен". В августе исполняется 40 лет со дня смерти Николая Эрдмана, выдающегося драматурга, пьесы которого - "Мандат" и "Самоубийца" - произвели революцию в советском театре и вошли в золотой фонд русской литературы. Цитировать
нэйл	Добавлено: 08-08-2010 20:40
	"Як доўга вы можаце сачыць за працай кававаркі, падтрымліваючы да гэтага працэсу жывы інтарэс? Аверкава стала ўвайшла ў прафесію." Культура пра "Офіс" как я люблю этих ребят Цитировать
gv	Добавлено: 08-08-2010 20:49
	Все "В Антракте" "Культуры" интересны, как материал для культ"геолога": пустой породы не бывает. Но бывает порода, которую многие могут назвать пустой. Но как раз т.н. пустота и иллюстрирует чеховские формулы... Цитировать
Cвинцов	Добавлено: 08-08-2010 21:46
	2 prom.& nаil Друзья, по ссылкам на ВСР год посмотрите - 2009 ))))). Не просто быть пророком и хакером. ) Не заглядывайте в виртуальное будущее газеты, Смотрите настоящее, на мове !: «Што за жарты, Адам?» Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі запрашае гледачоў на прэм’еру спектакля Не просто быть и министром: деклараций недостаточно - >>>> ---------------======================================================================= Цитировать
ДО	Добавлено: 08-08-2010 23:58
	Интернет к истории белорусского театра. "Жыў Дунін-Марцінкевіч пераважна ў Мінску, непадалёк ад сённяшняй плошчы Перамогі, бліжэй да ўваходу ў парк імя Горкага, а тады Губернатарскі (спадзяюся, тут яшчэ стане помнік пісьменніку). Тут ён напісаў першыя п’есы, а сярод іх “Ідылію” (“Сялянку”), пастаўленую ў 1852 годзе ў гарадскім тэатры (сяляне для “масовак” і выканання песень прывозіліся з Люцынкі). Ролю чалавека з народа Навума Прыгаворкі выконваў сам аўтар." А М ********************** "Можна гаварыць аб юбiлеi легендарнай трупы першага драматычнага тэатра Беларусi, якая пачала працаваць у 20-я гады. Можна гаварыць аб юбiлеi самога тэатральнага дома — архiтэктурнага будынка канца ХIХ стагоддзя, якi захоўвае шмат легенд. Але сучасныя яго насельнiкi самi ствараюць легенду, пакрысе дапiсваючы ў гiсторыю яркiя старонкi. ... Цяпер у нас ёсць iдэя запрасiць людзей на баль. Праз 85 гадоў iснавання тэатра iмя Янкi Купалы мы вырашылi звярнуцца да старонак iснавання самога будынка. Ён быў пабудаваны па iнiцыятыве мiнскага губернатара замест гарадскога дома, якi згарэў. «Губернатарскi дом» будаваўся на ахвяраваннi, усёй грамадой. Ёсць нават «гросбух», дзе пазначана, хто колькi ўнёс на будаўнiцтва. Губернатар тут даваў балi, званыя вечарыны. Быў тут адзiн сакрэт: зала мела вугал нахiлу ў адносiнах да сцэны, але пры дапамозе чатырох дамкратаў падлога залы раўнялася са сцэнай, утварала адзiную пляцоўку, убiралiся крэслы — i пачынаўся баль. Гэтыя дамкраты ўжо не працуюць, але iх аснову i сёння можна бачыць пад сцэнай. Хацелi б падчас святкавання расказаць гледачу аб тым, аб чым ён наўрад цi даведаецца сам." >>>> ******************** " У 40-я гады ХIХ па праекту губернскага архiтэктара Казiмiра Хршчановiча галоўная зала ратушы была рэканструявана пад гарадскi тэатр. Аздобу тэатральнага памяшкання рабiў мастак Ян Кураткевiч. Усе тэатральныя трупы, што прыязджалi на гастролi ў Мiнск, давалi выступленнi ў будынку ратушы." ********************************************* "У Мінску першы тэатр з'явіўся больш за 300 гадоў таму. У 1692 годзе пры езуіцкім калегіуме быў створаны школьны тэатр. Гісторыя данесла да нас назвы некаторых спектакляў, што былі пастаўлены на езуіцкай сцэне: «Уступленне на трон рымскага імператара Сэвера», «Пра Барыса і Глеба», «Уладзіслаў Ягайла, кароль польскі і разгром ім крыжакоў пад Грунвальдам». Прайшло больш за паўтара стагоддзя перш чым прафесійны акцёр Вяржбіцкі стварыў у 1846 годзе першую ў Мінску тэатральную трупу. У гісторыю Мінска тэатральнага ўвайшла і яшчэ адна дата — 9 лютага 1858 года. Менавіта ў гэты зімовы вечар у прыватнай тэатральнай зале Поляка адбылася прэм'ера першай беларускай оперы «Сельская ідылія» («Сялянка»). Лібрэта яе стварыў мінчанін, вядомы беларускі літаратар Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч, а музыку напісаў не менш вядомы кампазітар ураджэнец мінскіх ваколіц Станіслаў Манюшка. Дэкарацыі для спектакля падрыхтаваў мінскі мастак Адам Шэмеш." >>> *************** "Усталяванне ў Мiнску новага парадку прыносiла абмежаваннi ў жыццё не толькi яўрэйскага насельнiцтва. У горадзе была ўведзена каменданцкая гадзiна. Улетку (ад траўня па жнiвень) рух па вулiцах забараняўся ад 9-й гадзiны ўвечары да 5-й ранiцы. У астатнiя месяцы каменданцкая гадзiна пашыралася, i ў зiмовыя месяцы рух забараняўся ад 7-й вечара. Выключэнне складалi рабочыя, што працавалi ўвечары i ўначы, а таксама наведвальнiкi тэатра. Тут дазвол на перамяшчэнне даваў рабочы пропуск, або тэатральны квiток. ... потым яго змянiў Пётр Булгак, загадчыкам лiтаратурнай часткi быў Янка Лiманоўскi, у 30- х гг. намеснiк дырэктара iнстытута лiтаратуры Акадэмii навук. Тэатр узнавiў працу 10 жнiўня 1941 г. тэатральна-канцэртнай пастаноўкай «Канцэрт» [23]. На сцэне мiнскага тэатра ставiлiся п’есы беларускiх драматургаў: Вiнцэнта Дунiна-Марцiнкевiча, Янкi Купалы, Францiшка Аляхновiча. Неаднаразова ставiўся «Яўген Анегiн», а таксама оперы В.-А. Моцарта, Бiзэ, спектаклi Ф.Шылера, творы класiкаў еўрапейскай лiтаратуры Генрыха Гаўптмана i Генрыха Iбсена. У вераснi 1941 г. быў зацверджаны рэестр цэнаў на тэатральныя квiткi. Месца ў партэры каштавала ад адной да двух марак, бакавыя месцы — 75 пфэнiгаў, месца на балконе — 1,0 марку, у ложы — 2,00 маркi [24]. 22 чэрвеня 1943 г. з-за тэрарыстычнага акту, праведзенага савецкiмi падпольшчыкамi, тэатр быў моцна пашкоджаны, i праца яго ўзнавiлася толькi ўвесну 1944 г." 1941-1944 >>>> *********** “Аліварыя” адраджае традыцыі мецэнацтва графа Кароля Чапскага, губернатара Мінска, які ў 1890 годзе адкрыў Мінскі гарадскі тэатр." Чапскага? Альбо Трубецкога?>>> ******************** "размяшчэння новага гатэльнага комплексу, інтэрпрэтуемага як аднаўленне гасцініцы “Еўропа”, на скрыжаванні вуліц Інтэрнацыянальная і Леніна, на месцы, дзе раней размяшчаліся гарадская палац-рэзідэнцыя Радзівілаў, а затым будынак першага мінскага гарадскога тэатра, на месцы і замест нашмат больш каштоўнага ў гістарычным сэнсе аб’екта" >>> ****************** "На два гады ранней за Мінск Але ж той азарт і ініцыятыўнасць, з якімі гараджане ўспрынялі пабудову ў горадзе тэатра, дазволіла да канца 1886 года збольшага завяршыць узвядзенне самога будынка. " >>> ******************** "Камісія таварыства намервалася выдаць паштоўкі ў памяць Пушкіна з малюнкамі вядомых рускіх мастакоў. Каб арганізаваць публічную лекцыю пра Пушкіна ў Мінску, камісія звярнулася ў Маскоўскае лекцыйнае бюро. Прачытаць лекцыю пра паэта згадзіўся прыват-дацэнт Маскоўскага універсітэта, вядомы пушкіназнаўца І. І. Іваноў. У сваіх навуковых працах ён абвінавачваў велікасвецкае грамадства ў гібелі Пушкіна, гаварыў аб цеснай сувязі паэта з яго сябрамі-дзекабрыстамі. Іваноў прыслаў у Мінск план сваей лекцыі, якую меркавалі правесці 26 мая ў гарадскім тэатры для вучняў сярэдніх навучальных устаноў (бясплатна). Але лекцыя не была прачытана, таму што якраз у гэты дзень І. І. Іваноў павінен быў выступаць з прамовай на пушкінскім святкаванні ў Маскве. Іваноў выказаў жаданне прачытаць лекцыю ў Мінску ў іншы час: у чэрвені або жніўні 1899 г. Але па распараджэнню мінскага генерал-губернатара князя М. М. Трубяцкога лекцыя была забаронена, дазвалялася абмежавацца на ўрачыстым пасяджэнні толькі «вымаўленнем прамовы» пра Пушкіна. «Скласці прамову» было даручана члену камісіі А. Ф. Хаванскаму [6]. 10 сакавіка камісія звярнулася да Мінскага гарадскога грамадскага ўпраўлення з хадайніцтвам аказаць ёй «сваё асвечанае садзейнічанне» і ўступіць памяшканне тэатра з электрычным асвятленнем «для правядзення 25, 26 і 27 мая свята ў гонар А. С. Пушкіна».... 26 мая 1899 г. у памяшканні Мінскага гарадскога тэатра (цяпер Беларускі драматычны тэатр імя Янкі Купалы) адбыўся святочны вечар, прысвечаны стагоддзю з дня нараджэння А. С. Пушкіна. У Нацыянальным архіве Рэспублікі Беларусь захавалася праграма гэтага вечара. Цікавы змест першага аддзялення праграмы: 1. Марш Мендэльсона (выконвае аркестр Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў). 2. Прамова пра Пушкіна (вымаўляе член таварыства А. Ф. Хаванскі). 3. Чытанне верша М. Ю. Лермантава «Смерть поэта». 4. Чытанне ўрыўкаў з паэмы «Полтава» 5. Хор з оперы А. С. Даргамыжскага «Русалка» (салісты — члены Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў). 6. Паказ жывой карціны «Пушкін у Міхайлаўскім» [9]. Змест другога аддзялення: 1. Паказ жывой карціны «Кавказский пленник». 2. Чытанне верша Пушкіна «Вновь я посетил…». 3. Хор сялян з оперы П. I. Чайкоўскага «Евгений Онегин» (выконваюць члены Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў). 4. Чытанне верша Я. П. Палонскага, прысвечанага памяці А. С. Пушкіна. 5. Гімн А. Ф. Аляксандрава да стагоддзя з дня нараджэння А. С. Пушкіна (выконвае хор Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў). 6. Чытанне верша Пушкіна «Я памятник себе воздвиг нерукотворный». 7. Хор Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў выконвае «Славу» перад бюстам паэта [10]. З усёй праграмы на наведвальнікаў тэатра, як адзначаў «Минский листок» 26 мая 1899 г., асаблівае ўражанне зрабіў вядомы верш М. Ю. Лермантава «Смерть поэта», прачытаны А. Ф. Аляксандравым. Палітычная вастрыня лермантаўскага верша заўсёды непакоіла правячыя колы. Невыпадкова Міністэрства народнай асветы ў 1899 г. забараніла ўключаць гэты верш у праграму ўшанавання А. С. Пушкіна ва ўсіх навучальных установах Расійскай імперыі [11]. I тым не менш, гэты верш быў асабліва папулярны сярод перадавой беларускай інтэлігенцыі. Калі на святочным пасяджэнні прагучалі палымяныя лермантаўскія радкі («Погиб поэт — невольник чести…»), уся зала страпянулася, прагучалі бурныя апладысменты і воклічы «біс». >>> *************** " Сацыяльная актыўнасць самога Ф. Аляхновіча была ўвасоблена ў канцы 10 — сярэдзіне 20-х гадоў не толькі ў пісьменніцкай, але і ў журналісцкай і тэатральнай дзейнасці. З канцом нямецкай акупацыі і ўсталяваннем на Беларусі савецкай улады ў Мінску арганізуецца Беларускі пралетарскі тэатр (Ф. Аляхновіч — дырэктар, Ф. Ждановіч — рэжысёр), які ў хуткім часе мяняе назву на Беларускі савецкі тэатр. Ф. Аляхновіч у кнізе «Беларускі тэатр» (гэта была першая манаграфія пра гісторыю нацыянальнага тэатра) успамінаў аб тым часе: «Тэатральная работа пачынаецца з шырокім размахам. Спектаклі ідуць па 3—4 у тыдзень. Праца кіпіць... Камісарыят народнай асветы батата субсідыруе тэатр. Артысты з матэрыяльнага боку абяспечаны. Рэпертуар узбагачаецца новымі творамі». Ф. Аляхновіч значна пашырае штат артыстаў: апрача хору У. Тэраўскага тэатр меў свой аркестр пад кіраўніцтвам Тхожа. I ўсё ж недахоп сцэнічных кадраў адчуваўся. З мэтай папоўніць трупу Аляхновіч выязджаў у Вільню. Акцёрскае асяроддзе роднага горада было добра знаёма драматургу. Да таго ж яго былая трупа не распалася, і ён пачынае з ёю ставіць спектаклі, хоча арганізаваць дзяржаўны тэатр і ў Вільні. Але вайна зноў напомніла аб сабе: у красавіку 1919 г. палякі захопліваюць Вільню, а ў жніўні — Мінск ... У артыкулах аб беларускім мастацтве пісьменнік адзначаў велізарную ролю тэатра ў справе нацыянальнага адраджэння народаў, а тым больш такога народа, як беларускі. Тутэйшы жыхар, пісаў Аляхновіч, часта не ведае, хто ён і як завецца яго мова. Трэба абуджаць у яго пашану да свайго роднага, трэба звярнуцца да правінцыі, каб вучыць і вучыцца ў яе. Вучыцца, напрыклад, той чысціні беларускай гаворкі, якая ужо была страчана ў гарадах і мястэчках Беларусі. Ф. Аляхновіч даваў таксама шэраг рэкамендацый, як арганізаваць раз'язны тэатр для сяла. Пісьменнік не баяўся адкрыта выказваць сваю грамадскую пазіцыю. Усе яго палітычныя артыкулы ў газеце «Беларускае жыццё» падкрэслівалі адну і тую ж думку: супрацоўніцтва магчыма з польскімі дэмакратамі, з польскімі анексіяністамі ніякай гутаркі быць не можа... У сваёй манаграфіі аб нацыянальным тэатры Аляхновіч пісаў аб падтрымцы яго трупы польскай уладай, напрыклад аб атрыманні субсідый. Пазней гэты факт не раз ставіўся яму ў віну. Аднак на старонках той жа кнігі прагучалі і словы аб розных перашкодах, якія рабіліся з боку тых жа акупацыйных устаноў. Так, нельга было ставіць «Паўлінку» і «Раскіданае гняздо» Я. Купалы, «Моднага шляхцюка» К. Каганца. Пад забаронай знаходзіліся і п'есы Ф. Аляхновіча — «Калісь» і «Бутрым Няміра». I ўсё ж ніякія табу не маглі спыніць творчую думку пісьменніка. У снежні 1919 г. ён завяршае адзін з лепшых сваіх твораў — драму ў трох актах «Цені»... Да добрага пачынання Беларускай драматычнай майстэрні належыць аднесці цыкл лекцый аб нацыянальным мастацтве. На адной з іх Аляхновіч пазнаёміў прысутных з гісторыяй беларускага тэатра. Так ўзнікла думка стварыць нарыс гэтай гісторыі, і драматург рэалізаваў яе ў кнізе «Беларуси тэатр», выдадзенай у кастрычніку 1924 г. у Вільні. У сваім даследаванні Ф. Аляхновіч пайшоў традыцыйным шляхам. Знаходзячы вытокі драматурги ў народных звычаях і вераваннях, ён разгледзеў розныя бакі хрысціянскіх уплываў на развіццё сцэнічнага мастацтва, расказаў аб народных драмах і камедыях, аб першых спробах спектакляў на беларускай мове, а закончыў яго аналізам сучаснага становішча тэатра, якое на Крэсах было далёка не лепшым. працяг далей тут >>> **************** Зеркала, стекло и люстры Купаловского театра: >>> ************************* "Из истории белорусского театра Театр – один из самых древних и распространенных видов искусства на Беларуси. С XVI в. получили распространение школьные театры, которые создавались при духовных учебных заведениях. Они существовали в Полоцке, Пинске, Гродно, Новогрудке, Минске вплоть до начала XIX в.. Многочисленные придворные и городские театры начали создавать в Беларуси в XVIII в., и постепенно они преобразовывались в профессиональные коллективы. Самая масштабная фигура в театральном искусстве XIX в. – Винцент Дунин-Марцинкевич, который заложил основы белорусского национального театра. В 1910 г особую популярность приобрели белорусские вечеринки, на которых ставились драматические спектакли, исполнялись народные песни и танцы. Первая подобная вечеринка, проведенная в Вильно 12 февраля 1910 г., имела огромный успех и стала толчком к созданию национального профессионального театра – первой белорусской труппы Игната Буйницкого. Коллектив просуществовал до 1913 г., однако из-за материальных трудностей распался. Открытие в Минске нового театра – Первого общества белорусской драмы и комедии – состоялось 23 апреля 1917 г. Его руководителем был Флориан Жданович, который в начале 20-х годов прошлого столетия участвовал в организации, а затем возглавил Первый белорусский государственный театр, который теперь носит имя Янки Купалы. Отличительная особенность начала 20-х годов – организация государственных театров. 17 сентября 1920 г. спектаклем «Рысь» по произведению Элизы Ожешко открылся Белорусский драматический театр, которому в 1926 г. было присвоено наименование – Первого (БДТ-1). Из выпускников Белорусской драматической студии, которая существовала в Москве, 21 ноября 1921 г. в Витебске был создан Второй белорусский драматический театр (БДТ-2). В 30-е годы количество театров значительно увеличилось: появились театр юного зрителя, театр кукол.... история профессионального балета на территории Беларуси берет свое начало с середины XVIII в., когда в имениях князей Радзивиллов в Несвиже и Слуцке, А. Тизенгауза в Гродно, Огинского в Слониме, Зорича в Шклове были созданы первые на территории Беларуси балетные коллективы и школы. В последней четверти XVIII в. на земли Беларуси проникают эстетические идеи Ж. Новера. На смену «дивертисментному» периоду приходит «действенный» балет с четко выраженным сюжетом, со специально написанной музыкой, со стройной композицией танцев. Новеровские реформы захватывают не только сцены музыкальных театров Несвижа, Гродно, Ружан, Слонима, Шклова, но и становятся основой хореографической практики в театрах Вильно и Варшавы. Балетные труппы князей Радзивиллов в Несвиже и Слуцке, А. Тизенгауза в Гродно, М. К. Огинского в Слониме, С. Г. Зорича в Шклове по направлению репертуара, художественному оформлению спектаклей и творческому составу были аналогичны балетным труппам придворных театров Западной Европы и России. «Мы знаем по описям, запискам и бумагам, что представления, даваемые в шкловском имении Зорича, превосходили по великолепию придворные спектакли русские, былые польские, императорские австрийские в Шенбрунне и французские спектакли в Версале», – так писал режиссер и исследователь русского театра В. Схновский. Об одаренности белорусских артистов, о единстве школы танца, о высоком профессиональном уровне балета на территории Беларуси свидетельствует факт передачи в конце XVIII в. целой крепостной балетной труппы из шкловского придворного театра С. Г. Зорича в распоряжение Дирекции Санкт-Петербургских императорских театров. На равных со столичными танцовщиками Санкт-Петербурга участвовали белорусские артисты во главе с Екатериной Азаричевой и Крестьяном Буткевичем..... >" "І.Ц.Буйніцкі - Заснавальнік прафесійнага беларускага тэатра — 1907 г.; Нацыянальнае тэатральнае мастацтва развівалася ў народна-фальклорных формах – “беларускія вечарынкі”; Т Э А Т Р Прыгонны: Зорыча ў Шклове, Чарнышова ў Чачэрску і Магілёве, Тышкевіча ў Свіслачы, Радзівілаў у Нясвіжы, Агінскіх у Слоніме (“Сядзіба музаў”), Сапегаў у Ружанах, Тызенгаўза ў Гродне маёнтак Залессе на Смаргоншчыне, які належыў Міхалу Клеафасу Агінскаму называлі “Паўночнымі Афінамі”." " в 1935–1937 гг... возводится театр оперы и балета. Монументальное здание впечатляет своим масштабом, а ведь оно уменьшено почти вдвое от первоначального проекта. В облике театра видны конструктивистские черты. Во время Второй мировой войны вся площадь была обнесена колючей проволокой и превращена в лагерь для военнопленных." Цитировать
prometei	Добавлено: 09-08-2010 00:12
	Скоро 200-летие войны Наполеоном. Белорусские страницы Цитировать
ВОВ	Добавлено: 09-08-2010 01:09
	Война театр подпольщики. Театр в войну Подпольная группа работников Минской гребеночной (галантерейной) фабрики, городской управы, хлебозавода N 1, Белорусского театра, сентябрь 1943 — июль 1944 гг. ЧИНИДЖАНС Леонид Борисович, 1911 г.р., грузин, беспартийный. До войны — артист Брянского театра. В годы войны — артист Белорусского театра. >>> *************** "Тот же театр, который работал в Минске. Нам всегда говорили, что ходили в него только немцы. А на самом деле там шли исключительно белорусские постановки. Что там было делать немцам? А у нас есть герой Владимир Светлов, который вспоминает, что театр был отдушиной для минчан, что там шли и драматические спектакли, и еще довоенные оперы." >>> ********** ********** Рассказ о том, как в 1944 - 1945 годах создавался Гимн БССР Есть государственные тайны и есть - <государственные загадки>. >>> ****************** Цитировать
ДО	Добавлено: 09-08-2010 01:14
	"Сям’я Леапольда Родзевіча была каталіцкая, мела шмат польскіх кнігаў, але разам з тым не цуралася беларускай мовы. Бо якіх іншых кніжак можна было знайсьці ў каталіцкіх сямейных гнёздах у Беларусі прыканцы ХІХ стагодзьдзя? І толькі ў «нашаніўскую» эпоху пачалі зьяўляцца беларускія кнігі, быццам залаціста-крамянымі баравікамі засяляцца адвечна беларускія дубровы. ... Тое, што адразу трое Родзевічаў – старэйшы брат Часлаў, сястра Ядвіня і Леапольд – уліліся ў слынны вандроўны тэатар Ігната Буйніцкага, прадвызначыла драматургічны шлях апошняга. «Несумненна, што ўражаньні ад першых беларускіх вечарынпрадстаўленьняў, у якіх Л. Родзевіч браў актыўны ўдзел, разьвілі ў ім цікавасьць да тэатру, пэўным чынам падштурхнулі да напісаньня сцэнічных твораў. Першай ластаўкай стала п’еса «Блуднікі» (1912), якая засьведчыла, што ў літаратуру прыйшоў малады і таленавіты пісьменьн і кдраматург... Яно так і ня так. Так – бо чытаючы цяпер твор, цяжка даць веры, што напісаны ён 17-гадовым юнаком. ... Ня так – бо гэты твор амаль паўстагодзьдзя (!) праляжаў у архіве і ўпершыню быў надрукаваны толькі ў 1960 годзе. Хоць яшчэ ў студзені 1913-га сам Янка Купала падаў у аддзел драматычнай цэнзуры Галоўнага ўпраўленьня па справах друку ў Санкт¬-Пецярбургу рукапіс гэтага твора з просьбаю дазволіць яго пастаноўку. П’еса была падпісана не сапраўдным прозьвішчам аўтара, а псэўданімам Мікула Грымот. Празь некаторы час цэнзар даў сваё заключэньне: “Гэта нескладаны зьмест драмы, які не ўяўляў бы сабою нічога нецэнзурнага, калі б не тэндэнцыя драмы, якая зводзіцца да таго, што ўсе ня¬шчасьці, гора, пакуты, няўдачы сялянаў зыходзяць ад дваранаў… З прычыны выкладзенага я прапанаваў бы не дазволіць п’есу да пастаноўкі, якая нацкоўвае адно саслоўе на другое, тым больш, што яна напісана беларускай гаворкай, разьлічаная на гледачоў-сялянаў”. Цэнзарскае заключэньне можа служыць своеасаблівай рэцэнзіяй на п’есу «Блуднікі»." » К истории белорусского театра . Игнат Буйницкий Цитировать
нэйл	Добавлено: 09-08-2010 20:03
	работаем над имиджем ? >>> Цитировать
nаil	Добавлено: 10-08-2010 08:38
	Сегодня 115 лет со Дня рождения Михаила Зощенко. Чем писатель не угодил советской власти? Цитировать
nаil	Добавлено: 10-08-2010 12:14
	Жизнь хороша сигналами. Сигналами, которых жаждет душа. Каких сигналов она ожидает, те и приходят, слава Богу: вот m_p указал сегодня ссылочку на лингво-именную забавлялочку, а по тому адресу такой мажорный драйв в редкой для повседневности пронзительно восторженной наблюдательности с элементами романтизма. Здесь этакая жанровый лингвофотограф урбанистики Цитировать
nаil	Добавлено: 10-08-2010 12:46
	Неизвестный Михаил Зощенко Цитировать
nаil	Добавлено: 10-08-2010 12:51
	Зощенко, Радлов. Веселые картики Цитировать
gv	Добавлено: 11-08-2010 03:05
	БГАИ *************** Театральный процесс слегка приостановился , вытопился каникулярным зноем лета. Театральная афиша бодрится одинокими сентябрьскими Игроками. Театральный интернет потеет полнейшим штилем, даже без соревновательных петард обычных в это время Итогов Сезона. Ну, просто нет новостей. Будто. Никаких. В Беларуси. В Великой наследнице Великого Княжества. Нет новостей театра. Не высовываются. И вот: только здесь на текущий момент, вот такой слух, который претендует на то, чтобы стать новостью: БГАИ. Смена. Ессно, что на сайте Минкульта - зеро, на сайте БГАИ - зеро дабл + привычное " болонское": "Деятельность: Материал в стадии подготовки. Общественная деятельность Международная деятельность" Теряюсь в догадках, какой такой неудобный по нынешних "понятиям" катаклизм мог вызвать подобную смену.Тем более, что в источнике использовано не собственножелательное наклонение, а принудительное: "-ен", а не "-ился". По-хорошему думаю, что в официальном сообщении, если будет, то будет что-то связанное с контрактом и пенсионным возрастом. Хотя, во время ---------------- (удалено, pr.) кампаний всякое бывает, но плохо думать плохо. Знаю, что многие там, бывало, получали гнусные подставы-подножки и подзаконные выстрелы по высокой наводке и из благославлямой прошловековой превентивности в несгибаемые спины, но сейчас, ныне, тут, такое в расчет не берется. Наоборот. Приветствуется. Таковы правила этой игры тут. Это, что касается административного и уголовного права, и процессуальности, и вообще справедливости, презумции и правовых полномочий. А вот что касается Театра?.... Всё-таки, он был из театральной когорты, а теперь, если теперь так там есть-будет, выступает когорта художников. Другой акцент... Если грубо. .. А ведь, звено, выпадая, способно повлиять на разрушение целой связки, всей цепи... Я рад за художников... И сохрани их Боже от просчитанной заранее Жертвы, от разменной пешки в руках равнодушного посредственного политиканствующего игрока ... Когда-нибудь вернется законное право профессуры и студенчества выбирать и переизбирать себе академического капитана по праву ЕВРОуниверситетского, невертикального самоуправления. Театру остается топтаться и приговаривать " был, есть , буду...", пока не появится, наконец театральный центр, мозг с характером и подходом. ... Или пока не обЪявится просто Центр. С мозгами. Без само..вольной узды и без самоду..х вожжей. The Place Where Legends Are Born. 1996 Drawing by Uladzimir Savich, Academician of the Belarusian Fine Arts Academy Владимир Савич. Апостол. Доброго безкровного плавания во имя торжества.... Четь е знаеть, какие капитаны могут плавать в этиж морях не гробя матросов и не оскверняя мостика... Какие должны быть корабли и куда они должны плыть? .............? !! Капитаны должны быть такими, чтобы корабли могли приплыть туда, куда это нужно самим людям! Цитировать
gv	Добавлено: 11-08-2010 03:48
	"...Хотим мы того или нет, но все вокруг медленно, но меняется. Вот в Минске поет Элтон Джон, будут выступать Стинг и Хосе Каррерас. «Славянский базар» же неизменен в своей закостенелости. Владимир Маяковский по возвращении из Америки пошутил: «Америку нужно закрыть, почистить и снова открыть!». Может, стоит воспользоваться советом Маяковского в случае с витебским фестивалем? Ему явно не повредит передышка в пару лет для того, чтобы придумать новую концепцию и разрушить стереотипы. В связи со сделавшимся рутинным «Славянским базаром» вспомнился рассказ моей подруги, зарабатывающей на хлеб насущный собственным бизнесом. Ее высказывания стали звеном в цепи так называемых «очередных мероприятий», которые с завидной регулярностью штампуют чиновники всех рангов от культуры до экономики! Подруга очень живо описала мне самый настоящий базар по-славянски, который она наблюдала в своей налоговой инспекции. Немолодая, измотанная жизнью и жарой женщина истошно кричала на растерянного инспектора: «Я ничего не стану переписывать в ваши бесконечные новые бланки, сколько раз в год их можно менять? Что вы хотите с их помощью уточнить, ведь какой бланк ни возьмешь — сумма все равно не изменится! Если уж на то пошло — то дайте мне этот бланк! Это не я для вас, а вы для меня! Ремонт в этой комнате, стеклопакеты, компьютеры на ваших столах — все это за мои деньги! И никуда я за этим бланком по такой жаре не пойду — какой прок мне от этих ваших ежеквартальных новаций, кто это все придумывает?!» К чести сотрудников налоговой, они молчали, потупив взгляды. Понятно, что придумывают это не они, им, похоже, тоже порядком надоело выслушивать бесконечные претензии. «Да, ладно, бог с ними, с бланками, — продолжала подруга. — Если ты не знаешь, я расскажу тебе про эпопею с удостоверениями директора. Несколько лет назад все, кто директорствовал в любой структуре негосударственной формы собственности, были обязаны получить в исполкоме, где зарегистрированы их организации, «корочки» под названием «Удостоверение директора». Там было все всерьез — фотография, печать, подписи, срок действия. А года полтора назад случилось новое решение: власти объявили, что такие удостоверения более не действительны и их требуют немедленно сдать! Внятные объяснения на вопрос, зачем удостоверения были нужны и почему они теперь стали мешать, я так и не смогла получить! А суеты-то было, суеты и народу столько при деле! Кстати, дальше — больше. Это уж точно за гранью здравого смысла. Я имею в виду решение о замене, по-моему, в третий раз за короткий срок, Книги учета проверок (ревизий). Между прочим, бессмысленные манипуляции с этими книгами касаются не только коммерческих структур! Поразительно, но все безропотно, сокрушаясь про себя, тратят время и деньги, прошивают, пропечатывают, вновь регистрируют в налоговой инспекции новый документ и ждут, когда чей-то «высший разум» в очередной раз распорядится изъять или добавить туда какую-нибудь графу. А знаешь ли ты, сколько журналов по охране труда ведется в каждой организации? Восемь! Как же они не догадались ввести еще один — журнал учета журналов»!..." Фестиваль-базар , караван-сарай... ... Ни того ни другого я не видел, и привёл цитату выше лишь потому, что иллюстративные административные процедуры в приведенном тексте присовестливые и вызывающе ассоциативны- - Алеся ў краіне дзівацтваў , Янка пры двары Караля Халтуры , Нязнайка ў Абсурдбургу, Бураціна на Поле Дурняў, Падаткавыя прыгоды Цыбуллiна , Джельсамiна ў Сцiплавокаўшчыне, Марыся ў Залюстроўе.... Короче, Сухумская крепость Сухум-Кале, или бедный беленький бычок, несчастные ослики воздухоплавания .. ... Сказки, сказки, сказки... Сказки скоро сказываются, да, ответят: не споро мешки таскаются ... Короче, "у нас жалоб нет" Цитировать
prometei	Добавлено: 11-08-2010 06:09
	Статуе Свободы 124 года. -- Театру, в котором театр им.Я.Купалы -120 лет. И там и там закрытие и реконструкция начнутся в год юбилеев. Статую Свободы проапгрейдят за 26 млн. дол. -- Театр за Br200 млрд. Статую ежегодно посещает более 5 миллионов человек, а летом до 20 тыс. в день. -- Театр же 300 тыс, ну, по са-а-мому большому счету, в год, причем летом, увы.. Статуя была закрыта после теракта на 2,5 года -- Труппа Театра продолжит работу и во время великой перестройки. Семь лучей на короне Статуи символизируют семь морей и семь континентов.- Из логотипа Театра исчезнет облик Песняра. Билет на Статую стоит 3 доллара + парОм 11 долларов. -- Билет в Театр сами знаете сколько стоит.. Статуя посещается 8 часов в день. -- В Театре мы пребываем , ну, по 4 час мах. Сайт Статуи. - Сайт Театра. Посещаемость сравнили. Осталось сравнить доходность, прибыльность проектов... Цитировать
promеtei	Добавлено: 11-08-2010 06:32
	О чём вчера вечером Павел Латушко докладывал "наверх"? Цитировать
prometei	Добавлено: 11-08-2010 12:50
	"Предлагается создать более льготные нормы налогообложения в белорусском законодательстве, которые бы позволили привлекать больше внебюджетных средств для развития сферы культуры. ... ...речь шла также о работе вузов сферы культуры." president.gov.by ССЫЛКА ИСПРАВЛЕНА Цитировать
prometei	Добавлено: 11-08-2010 13:04
	О национальной киношколе oboz.by Цитировать

Страницы: << Prev 1 2 3 4 5  ...... 66 67 68  ...... 104 105 106 107 Next>>

Отвечать на темы в данном разделе могут только зарегистрированные пользователи

Отвечать на темы могут только зарегистрированные пользователи